Margaux knutselt

Heb ik altijd graag gedaan. Recent begon ik oorbellen te maken. Voor mezelf en af en toe ook  voor vriendinnen. En kronen uit vilt, iets wat ik op het internet zag en toen meteen moest uitproberen.

Vandaag kreeg ik een cadeautje in de bus. Van papiermier. Ik had hun give-away gewonnen. Het was ingepakt en er zat een lief kaartje van mensen die ik nooit ontmoette bij (dat maakt het extra fijn). Een ongelooflijk fantastisch boek vol patronen en in het gezelschap van een cd met al die schone dingen in een digitaal formaat, zodat ik er naar hartelust digitaal met kan knutselen.

Ik maakte daarom foto’s van een aantal van die oorbellen met de nieuwe camera met de nieuwe lens (die eigenlijk niet zo heel geschikt is om juwelen te fotograferen, maar het lukte wel) op de patronen in het nieuwe boekje. Foto’s van de kronen post ik later al zijn ze al wel getrokken op de hoofden van de jarigen, die moet ik nog uit mijn digitale archieven opduiken

En dan toch…

Round and round

Originally uploaded by margaux.co

…een paar foto’s. Want (bijna)kleuters zijn fantastische fotomodellen. Meer als u verder klikt en naar het setje “Toddler loves mirror” gaat kijken. Of meteen op de link klikken. U bent daar vrij in.

Misschien ook niet

Ik schreef dat ik foto’s ging trekken. Op zich geen leugen, want ik trok wel foto’s. Maar niet met een thema en niet in navolging van de Judychallenge. Die ging maandag in première en ik wacht vol ongeduld op de tweede editie. Andere dingen kregen voorrang. Eerst examens en een stage. Dan plots een job. Een echte zowaar. We zijn een week verder en ik zie het nog zitten. Succes noem ik dat.

En dus werd er geen specifiek fotoproject opgestart. “You’re going about this all wrong.” Dat zeggen mijn hersenen. In het Engels, want mijn hersenen zijn taalverward. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, gezien ik van de ene taal naar de andere spring. Daarnet stuurde een zekere “L. Verbeeck” via het gezichtenboek de volgende wijze woorden de wereld in:

Monolinguisten zijn de nieuwe analfabeten.

Om maar aan te tonen dat ik als leerkracht de wereld red van nieuwe analfabeten.

Maar om dus terug te komen op het feit dat ik verkeerd bezig ben. Geen data beslissen, maar gewoon doen, gaan, wanneer ik er zin in heb. Al die verplichting maken het minder magisch.

Er is ook het feit dat ik een nieuwe camera op het oog heb. Nu enkel nog in de winkel geraken, beslissen over de juiste lenzen en een naam. Hij of zij verdient er één. De huidige spiegelreflex heet “mijn beste vriend”, het tusseninmodel heet soms “Norbert” en soms de “partycam”. Gewoon omdat personificatie leuk is. Stiekem spreken we meestal gewoon over “de Canon” en “den Olympus”. Suggesties zijn welkom.

Een vrouw van 22

Mijn moeder kan er zeer boos van worden. Een vrouw van 22 rijdt zichzelf te pletter, maar ergens anders wordt er een meisje van 22 overreden. Ze zijn nochtans even oud, die twee jonge vrouwen. De media speelt graag met al die ambiguïteit, echte afspraken zijn er niet en dus wordt de context van het verhaal beslissend.

De eerste keer dat ik “juf” werd genoemd, was ik 16. Dat vond ik toen al bizar, maar het was wel correct. Want juf, komt van juffrouw en dat was ik. Ben ik trouwens officieel nog altijd. Maar in het secundair kennen ze dat niet meer, “juffen”. Sinds maandag zeggen ze nu dus ook “mevrouw”, al zijn ze soms maar een paar jaar jonger. Toch een beetje vreemd.

Alleen is niet eenzaam

Ik ben ziek. Al vier dagen. Ik kreeg het van de anderen die mee waren op vakantie. Van wie juist weten we niet. Ik was nog redelijk toen we terug thuis kwamen, maar de dag nadien allesbehalve.

Mijn ouders zitten nog in Frankrijk, ze zijn op skivakantie. Dus vierde ik de overgang van oud naar nieuw in de zetel voor de televisie. Rondom mij werd er overal vuurwerk afgeschoten. Dat heb je nu eenmaal als je woont, waar ik woon. Het leek een beetje alsof het oorlog was, maar dan mooier en minder destructief.

Nu, voordat u denkt dat ik enorm zielig ben, moet ik wel één en ander verklaren. Ik had ook bij andere zieken van die vakantie kunnen gaan vieren. Even heb ik het ook overwogen. Het idee de zetel uit te moeten hield me tegen. En het feit dat ik geen honger had. Maar vooral moet ik bekennen dat ik graag alleen ben wanneer ik ziek ben. Begrijp me niet verkeerd, het is leuk wanneer mensen je eten brengen en ik ben zeer blij dat mijn fantastische broer mij medicijnen en eten bracht. Maar stiekem ben ik gewoon graag alleen.

Bovendien doet praten een beetje pijn en klink ik ook als een slechte mengeling tussen Sophia Bush, Louis Armstrong en een kikker. Al gaat het nu toch wel beter en klink ik al bijna als die eerste en daar kan ik best met leven, maar die kikker komt regelmatig nog eens boven na het hoesten.

Ik ben het nu wel beu. Mijn hele studeer/taakmaak-schema is volledig verstoord. Dus als iemand nog magische truukjes kent…

Nobody here but us servantless American cooks…

Julie/Julia is inspirerend. Vooral wanneer de dagen korter worden (gelukkig worden ze vanaf nu weer langer) en de examen dichterbij. Het verhaal van Julie inspireerde ook Judith, die ik ook wel soms Gulia noem, en zo onstond JudyChallenge. De volledige uitleg kan u ook wel op haar blog vinden. Wanneer ze spreekt over “een vriendin die zich gaat verdiepen in culinaire fotografie en blog design” dan gaat het trouwens over mij, voor diegenen onder u die mij niet kennen.

Ik vind het een geniaal idee en werd er (uiteraard) zelf ook door geïnspireerd. Mijn 365 dagen project is misschien wel niet gelukt (al moet ik nog wel een maand of twee van foto’s posten op flickr), nu het nieuwe jaar begint wilde ik toch eens een nieuwe uitdaging aangaan. Uiteraard is het fotograferen van Judith haar heerlijke kookavonturen al een uitdaging op zich, maar dat is toch vooral haar project.

Dus ga ik foto’s trekken. Niet dat ik dat daarvoor niet deed, maar ik trok enkel foto’s wanneer ik ergens heen ging. Of wanneer ik er zin in had. Nu wil ik vooral elke maand (toch iets meer haalbaar als elke dag) een themareeks maken. Voorstellen zijn zeer welkom. Ergens in Januari vindt u hier dus een reeks foto’s. Het thema is me nog onbekend. Ik ben benieuwd. Nog even denken over een gepaste titel.

Ook nog even een zijnoot: ik ben wel samen met mijn vriendin Witte (die eigenlijk Stefanie heet) al even aan een dagtrip-project bezig, maar daarover later meer.

1/365 17/03/10

1/365 17/03/10

Originally uploaded by margaux.co

All the cool kids are doing it 😉

Our Christmas Tree is an Ironing Board

Het was een 12de dag van een 12de maand. Terwijl het licht uit de lucht verdween vond ik het geschenk dat ik nog miste. Ik plooide cadeaupapier over een boek en een wereldbol en schreef woorden op kaartjes. Ik klom door een raam en we aten pasta omdat dat altijd in de kast lag. Het zal er zelfs waarschijnlijk nog te vinden zijn, al is het dan niet meer de onze.

Het raam werd gesloten en omdat de tafel nodig was voor koekjes moesten de pakjes ergens anders heen. De strijkplank werd een pakjestafel die we kerstboom noemden. We hingen er zelfs een slinger aan. Ik danste door de keuken met een papieren kroon op mijn hoofd op tonen van een cliché kerstnummer. Het papier werd gescheurd en briefjes gelezen.

En toen keken we film, al weet ik niet meer wat, we staarden zo vaak naar een scherm in de keuken. Eigenlijk was het een avond zoals vele andere, maar dat was het niet. Vraag me alleen niet waarom. Er hing iets in de lucht dat in mijn hoofd is blijven hangen. Alleen moet ik even puzzelen om het terug te vinden.

Hallo! Aandacht!

Want ze kunnen allemaal zo veel. Dat er iemand anders aan het praten is, of dat je met drie andere maantjes bezig bent, maakt hen niets uit.  Sommigen zijn gezellig stil. Ze zitten ergens op een andere dimensie van sprookjesland rond te dwalen tot je hen er zachtjes terug uittrekt. Voor even dan.

De maantjes werden even ridders en jonkvrouwen die op expeditie de draak even wakker maakten. De draak, vermoeid omdat ze de vorige nacht niet in slaap geraakte, probeerde hen te vangen voor ze terug in het kasteel geraakten, maar tevergeefs.

Eén ridder werd verjaardagsgekroond en trakteerde op een onmogelijk te snijden, maar heerlijke taart. Té groot voor 22 sprookjeskampgangers en  hun toverfeeën, die vandaag nog even konden genieten.

Toen ik huiswaarts wou keren, een beetje vroeger, werd ik tegengehouden door J en A en C en dat kon ik niet aan, dus heb ik me even moeten overgeven. Toch ben ik voor hen thuisgeraakt.

Ik moest immers nog een andere J – die eigenlijk hetzelfde heet als de eerste, maar dan anders geschreven- gaan vieren. Ze werd volwassen in heel de wereld en trakteerde ons op een overvloed aan eten en wijn.

Ik druk eens een keertje minder op de eigenlijk-heb-ik-nog-wel-tijd-knop om op tijd te vroeg te zijn. Want we maken een tocht over rivieren en bospaden, over hekken en onder prikkeldraad. Die onthullen we als de draak eindelijk gaat slapen, zodat hij onze sprookjeswereld niet verwoest. Zo reisden ze sprookjesland rond. Sommige sterretjes vinden hun weg niet in het licht, hoe vaak ze het parcours al niet hebben afgelegd. Maar het is nog vroeg en er vallen verrassend weinig traantjes.

En toen werden ze moe. Dat waren ze eigenlijk al en wij ook. Maar op matten rusten lukte, maar voor enkelen en de rest trotseerde de draak.

Ik testte het effect van windvlagen op een bontgekleurde parachute met mijn maantjes tot de regen ons vond en we terug binnen moesten duiken. Maar binnen ging het avontuur verder.

We dansten ook even, in een kring, op muziek van toen ik niet veel ouder was als hen, voor hen onbegrijpelijk.

En toen kwamen er mama’s en papa’s en knuffels en ging de draak weer slapen. Tot morgen dan maar.

De roos-geel-zilveren fee van de maantjes

Tweeëntwintig kleuters groter en kleiner verdeeld tussen mij en de andere. Ze hebben hippe namen zoals Zita en Wilko. Soms dromen ze weg terwijl je een spel uitlegt. Ik ben hun roos-geel-zilveren toverfee, maar ze noemen me juf omdat ze mijn naam niet altijd kunnen onthouden. Zij zijn mijn maantjes, net iets groter als de sterretjes van de andere toverfee. Ze giechelen graag, allemaal. Ik toverde hen Abracadabrakabimbambeirenwijgaanopsprookjeskamp naar sprookjesland. Want zo simpel is dat.

Ze willen alles aan mij vertellen en dan liefst allemaal tegelijk. De meest triviale weetjes die voor hen logischerwijs in de conversatie passen. Ze luisteren met grote ogen en open monden als ik een verhaal vertel en kunnen niet wachten tot ze de bijbehorende plaatjes kunnen zien.

Er is er eentje die af en toe plots van een op een afstand kijkt. Ze eet haar koekje een meter verder op en als ik naast haar ga zitten en haar vraag of ze het niet leuk vindt, dan antwoordt ze dat ze het wel leuk vindt, en de anderen, die vindt ze ook wel leuk. Eigenlijk weet ze niet waarom ze daar zit. En als ze het even later uitgiert als ze de cactus is en iemand in de billen mag knijpen, weet ik weer dat het ook echt goed zit.

We spelen eilandbal met hoepels en doen even alsof we allemaal Assepoester (en haar broer: Assepoetser) zijn.  Dansen is hun sterkste kant niet en ballen vangen nog veel minder. Maar leuk is het wel. Elkaars naam onthouden lukt enkel tijdens spelletjes, maar wanneer we het echt testen, kennen ze niemand meer. We kleuren met wascos en schrijven onze namen op de achterkant.

We hebben een draak op kamp, in wiens buik je springen kan. Bijna was hij onthoofd, zijn nek gedraaid tot we hem terugdraaiden en hij weer trots kon uitkijken over de sportzaal. Wanneer ik het springkasteel betreed, word ik aangevallen. Maar ik krijg ook kusjes. Want ze zijn ook wel lief.

En ze kunnen enorm veel lawaai maken.