Tot zo

We wachten op u. De spanning is te snijden over alles en tussen iedereen. Als we wisten wie ge waart, zouden tenen gespaard blijven van trappen. Of niet, we zullen het nooit weten. Dat we u nodig hebben, dat weten we wel zeker, langer kan niemand nog doorgaan al doen we dat wel tot ge verschijnt. Wie ge dan ook zijt. Misschien ben ik u wel, of zij die daar haar neus in haar boek heeft begraven om zich te verstoppen voor de wereld. Je ziet zo dat ze niet aan het lezen is.

Zijt ge ons soms aan het observeren? Ik zou het u niet echt kwalijk nemen. Dingen wegnemen die scherp zijn zonder gewond te raken brengt altijd met zich mee. Ik vraag me of of ge groot zijt en welke kleur uw ogen heeft. Tenzij ge natuurlijk geen mens bent, maar dan weet ik niet of het gaat helpen als ge gaat.

We wachten op u en we weten niet wie ge zijt of wat ge nu eigenlijk komt doen. Ge zult wel snel in onze aankomsthal staan en dan zullen we u met armen opvangen, open zullen ze misschien niet zijn, want zo goed kennen we u niet.

Ik zie u ergens.

Bulldozer

Gisteren ging ik met Jeugd en Poëzie naar Dranouter. Met VerSlinger proberen we poëzie nog wat populairder te maken. Behalve zelfpromotie speelde ik samen met nog enkele poëtische medemensen écrivain public. Gedichten op aanvraag schrijven, om het simpel te stellen, gedichten schrijven op commando en op korte tijd. Wereldliteratuur is het niet, maar meestal wel verassend. Nu krijg je af en toe vreemde aanvragen, tussen gedichten voor de mama en de leidster een aanvraag voor een gedicht dat de gevoelens van een bouwvakker die zijn bulldozer achterlaat moest reflecteren. Of zoiets…

Het afscheid
valt met zijn arm
zwaarder
dan hij ooit
had kunnen dromen

Het einde
van de weg
kleirode loper

Het laatste
samenspel
mens-machine
jarenlang gedanst
tot die laatste rit

De stilte
oorverdovend
tussen wat ooit
metalen reuzen
waren